Κοινά ροφήματα
Αριάνι
Το αριάνι ή ξινόγαλα, είναι ρόφημα γιαουρτιού με κρύο νερό που περιέχει μερικές φορές και αλάτι. Παρασκευάζεται με απλή ανάμιξη των συστατικών αυτών. Στη χώρα μας καταναλώνεται κυρίως το καλοκαίρι στη Μακεδονία και στη Θράκη, ενώ στη Τουρκία είναι πολύ διαδεδομένο, πίνετε όλες τις ώρες της ημέρας και θεωρείται το κύριο ποτό που προσφέρεται στους επισκέπτες Είναι υγιεινό, ελαφρύ αλλά και χορταστικό γιατί το γιαούρτι έχει την ιδιότητα να δίνει την αίσθηση του κορεσμού.
Τσάι
Στην Ελλάδα καταναλώνεται συχνά το ενδημικό τσάι του βουνού και στην Κρήτη το βότανο δίκταμο χρησιμοποιείται αντί για τσάι.
Το τσάι είναι καλύτερο όταν καταναλώνεται φρεσκοβρασμένο γιατί στην αντίθετη περίπτωση, χάνει το άρωμά του και γίνεται βαρύτερο για το στομάχι.
Ρακί ή Ρακή
Ρακί ή Ρακή ή "Τσικουδιά" ονομάζεται ένα διάφανο δυνατό αλκοολούχο ποτό.
Τρόπος παρασκευής.
Το τσίπουρο παρασκευάζεται με την απόσταξη στέμφυλων δηλαδή από τα ράκη (υπολείμματα) λευκών ή κόκκινων σταφυλιών που μένουν μετά το πάτημα και την εξαγωγή του μούστου για την παραγωγή κρασιού. Κατά την απόσταξη προστίθενται κάποιες φορές στον αποστακτήρα, εκτός από τα στέμφυλα, διάφορες αρωματικές ουσίες (όπως γλυκάνισος, μάραθος).
Στην Ελλάδα το τσίπουρο σερβίρεται σε μικρά ποτήρια και καταναλώνεται σκέτο, με νερό ή πάγο ή με μεζέδες. Εκλεκτοί μεζέδες για τσίπουρο στη χώρα μας θεωρούνται ο παστουρμάς, τα παστά και οι ελιές.
Τις τελευταίες δεκαετίες καταναλώνεται στα «τσιπουράδικα», τα οποία προσφέρουν τσίπουρο με «τσιπουρομεζέδες». Εκεί το τσίπουρο σερβίρεται σε καραφάκια ή σε μικρά φιαλίδια. Ανάλογοι της παραγγελίας (αριθμός ατόμων, ποσότητα παραγγελίας) είναι και οι μεζέδες, οι οποίοι εμφανίζονται κατά τη διάρκεια της οινοποσίας με «γαστρονομική πρόοδο». Αρχικά κάτι λιτό, όπως λίγο τυρί και ελιές, και σταδιακά όλο και πιο περίπλοκες γεύσεις, όπως μύδια σαγανάκι και καβουροκροκέττες.
Η όλη διαδικασία (συνήθως τις μεσημεριανές παρά τις βραδινές ώρες) αποτελεί μια τελετουργία, ο σκοπός της οποίας για τον συνδαιτυμόνα είναι να παρατείνει την κοινωνική συναναστροφή και την ευχάριστη του διάθεση στο μέγιστο δυνατό.
Καφές
Στην Ελλάδα διαδόθηκε κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής περιόδου. Ο ελληνικός καφές παρασκευάζεται με ψήσιμο σε μπρίκι, αλεσμένων σε λεπτή σκόνη καβουρντισμένων κόκκων καφέ. Στην Ελλάδα συντροφεύει τον Έλληνα στο πρωινό του ξύπνημα, τη διασκέδαση, τις χαρές και τις λύπες του.
Τρόπος παρασκευής
Βασικό εργαλείο της παρασκευής του ελληνικού καφέ είναι το μπρίκι, μέσα στο οποίο βράζει μείγμα νερού, καφέ και ζάχαρης ανακατεύοντας στην αρχή με το αναδευτήρι ή το κουταλάκι.
Η παρασκευή του θεωρείται πετυχημένη, όταν το καϊμάκι (πηχτός αφρός που δημιουργείται κατά το βρασμό του καφέ) διατηρείται κατά το σερβίρισμά του.
Οι Έλληνες σερβίρουν τον καφέ συνήθως σε φλιτζάνι μικρό ή χοντρό: Ανάλογα με την περιεκτικότητα του σε ζάχαρη συνηθίζουν να τον ονομάζουν: σκέτο, με ολίγη, μέτριο, γλυκό. Στον διπλό καφέ οι δοσολογίες απλά διπλασιάζονται.
Χρησιμοποιούνται επίσης οι ονομασίες «βαρύ γλυκός», ή «πολλά βαρύς» ή «βαρύ γλυκός και όχι», για την περιγραφή της επιτυχίας του καφέ στο καϊμάκι.
Μαρία Σοφιανού
Στην Ελλάδα καταναλώνεται συχνά το ενδημικό τσάι του βουνού και στην Κρήτη το βότανο δίκταμο χρησιμοποιείται αντί για τσάι.
Το τσάι είναι καλύτερο όταν καταναλώνεται φρεσκοβρασμένο γιατί στην αντίθετη περίπτωση, χάνει το άρωμά του και γίνεται βαρύτερο για το στομάχι.
Ρακί ή Ρακή
Ρακί ή Ρακή ή "Τσικουδιά" ονομάζεται ένα διάφανο δυνατό αλκοολούχο ποτό.
Τρόπος παρασκευής.
Το τσίπουρο παρασκευάζεται με την απόσταξη στέμφυλων δηλαδή από τα ράκη (υπολείμματα) λευκών ή κόκκινων σταφυλιών που μένουν μετά το πάτημα και την εξαγωγή του μούστου για την παραγωγή κρασιού. Κατά την απόσταξη προστίθενται κάποιες φορές στον αποστακτήρα, εκτός από τα στέμφυλα, διάφορες αρωματικές ουσίες (όπως γλυκάνισος, μάραθος).
Στην Ελλάδα το τσίπουρο σερβίρεται σε μικρά ποτήρια και καταναλώνεται σκέτο, με νερό ή πάγο ή με μεζέδες. Εκλεκτοί μεζέδες για τσίπουρο στη χώρα μας θεωρούνται ο παστουρμάς, τα παστά και οι ελιές.
Τις τελευταίες δεκαετίες καταναλώνεται στα «τσιπουράδικα», τα οποία προσφέρουν τσίπουρο με «τσιπουρομεζέδες». Εκεί το τσίπουρο σερβίρεται σε καραφάκια ή σε μικρά φιαλίδια. Ανάλογοι της παραγγελίας (αριθμός ατόμων, ποσότητα παραγγελίας) είναι και οι μεζέδες, οι οποίοι εμφανίζονται κατά τη διάρκεια της οινοποσίας με «γαστρονομική πρόοδο». Αρχικά κάτι λιτό, όπως λίγο τυρί και ελιές, και σταδιακά όλο και πιο περίπλοκες γεύσεις, όπως μύδια σαγανάκι και καβουροκροκέττες.
Η όλη διαδικασία (συνήθως τις μεσημεριανές παρά τις βραδινές ώρες) αποτελεί μια τελετουργία, ο σκοπός της οποίας για τον συνδαιτυμόνα είναι να παρατείνει την κοινωνική συναναστροφή και την ευχάριστη του διάθεση στο μέγιστο δυνατό.
Καφές
Στην Ελλάδα διαδόθηκε κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής περιόδου. Ο ελληνικός καφές παρασκευάζεται με ψήσιμο σε μπρίκι, αλεσμένων σε λεπτή σκόνη καβουρντισμένων κόκκων καφέ. Στην Ελλάδα συντροφεύει τον Έλληνα στο πρωινό του ξύπνημα, τη διασκέδαση, τις χαρές και τις λύπες του.
Τρόπος παρασκευής
Βασικό εργαλείο της παρασκευής του ελληνικού καφέ είναι το μπρίκι, μέσα στο οποίο βράζει μείγμα νερού, καφέ και ζάχαρης ανακατεύοντας στην αρχή με το αναδευτήρι ή το κουταλάκι.
Η παρασκευή του θεωρείται πετυχημένη, όταν το καϊμάκι (πηχτός αφρός που δημιουργείται κατά το βρασμό του καφέ) διατηρείται κατά το σερβίρισμά του.
Οι Έλληνες σερβίρουν τον καφέ συνήθως σε φλιτζάνι μικρό ή χοντρό: Ανάλογα με την περιεκτικότητα του σε ζάχαρη συνηθίζουν να τον ονομάζουν: σκέτο, με ολίγη, μέτριο, γλυκό. Στον διπλό καφέ οι δοσολογίες απλά διπλασιάζονται.
Χρησιμοποιούνται επίσης οι ονομασίες «βαρύ γλυκός», ή «πολλά βαρύς» ή «βαρύ γλυκός και όχι», για την περιγραφή της επιτυχίας του καφέ στο καϊμάκι.
Μαρία Σοφιανού
